In Gibraltar “verliezen we een grens, er is reden om blij te zijn”

"Nou, als het een journalist is die het zegt, wil ik het best geloven, maar ik had er niet op gerekend." Elisa Moya, een grensarbeider in Gibraltar, is zo sceptisch over de deal tussen het Verenigd Koninkrijk en Spanje dat ze het nog steeds moeilijk kan geloven. De 52-jarige werkneemster hoorde het nieuws toen ze het hotel verliet waar ze amper een maand werkte.

Ze is net de grens overgestoken die de handdruk van [11 juni] zou moeten doen verdwijnen [door Gibraltar toe te laten tot het Schengengebied ten koste van Spaanse controles op de luchthaven van het Britse overzeese gebied]. Ze vindt het een goed idee, maar ze wil meer weten, vooral over "wat er gaat gebeuren met de pensioenen van grensarbeiders in Spanje" . "Ik ben niet van plan dit werk mijn hele leven te blijven doen, dus als de overeenkomst pensioenen garandeert, zie ik het anders", zegt de Spaanse, voordat ze zich verliest in de laan die de grensovergang verbindt met [het Spaanse stadje] La Línea de la Concepción .

De overeenkomst Het komt drie jaar en acht maanden na de start van de onderhandelingen die Gibraltar, en de omliggende Spaanse regio, moesten bevrijden uit de impasse waarin de Brexit in 2016 had geleid. En zoals vaak het geval is wanneer na eindeloze onderhandelingen een besluit wordt genomen, heerst er een vreemd, voorzichtig, bijna koud optimisme in het gebied. "Een relatief optimisme", zoals de burgemeester van La Línea, Juan Franco [van de localistische partij La Línea 100x100] het definieert.

"Tot nu toe heb ik alleen een persbericht gezien, niets anders. We wachten op een ontmoeting met de minister", zei de gekozen functionaris in een interview met El País, vóór een persconferentie. "We stonden op de rand van een ramp. […] Het was een kwestie van leven of dood", zei de burgemeester, die [op 13 juni] werd ontboden voor een ontmoeting met José Manuel Albares, "de vijfde minister van Buitenlandse Zaken."